In de rubriek Hoe & Wad vragen we waddenliefhebbers naar hun Waddengevoel. De eerste editie van deze rubriek trappen we af met Ard Schenk. In de jaren ’60 en ’70 uitzonderlijk succesvol schaatser met onder meer drie gouden Olympische medailles. Schenk is bovenal Waddenliefhebber. ‘Leven met de getijden, niet met de dag en de nacht: dát is het waddengevoel.’
Wat heb jij met het Wad?
‘Het wad is dé ultieme plek om te vertoeven. De grens van water en land, het steeds wisselende karakter van het landschap. De rust die je er kan vinden en dan bedoel ik steeds de WaddenZEE. Ik ben ooit eens met een loodsjol vanaf Den Helder over het wad tot in Denemarken getrokken, soms over de zee dan weer over het wantij. Dan beleef je het Wad in al zijn puurheid. De kracht van het komende en gaande water, de maanstanden die dat beïnvloeden in een ritme waar alles aan klopt. Wat trekt mij? De grens van water en land, steeds wisselende omstandigheden, de natuur met z’n eigen wetten en regels, niet die wij gemaakt hebben. Je past je naadloos aan op die natuurwetten en komt vaak in opstand tegen die wij gemaakt hebben, om de massa te sturen en het wad te behouden. Dus eigenlijk de stilte van de natuur die er bijna niet meer is te vinden, alleen op het water als het weer „slecht” is.’
Ard Schenk: Ik zoek mijn plaatsjes op, op de momenten dat het kan.
Wat is je meest inspirerende Waddenplek en waarom?
‘Mijn favoriete plaatsen zijn de banken, dat mag nu niet meer als je de waterkaarten moet volgen, maar dat kon altijd wel. De Razende Bol is bij uitstek een geweldige plaats. Hoe dat eiland zich vormt en vervormt. Een onbewoond eiland waar ik een hele poos geleden eens een nacht (wakend) met vrienden heb doorgebracht. Dan zie je dat de natuur doet wat hij wil, zeker als het wat begint te waaien. Grondzeeën, stuivend zand en als het daarna stil is haast maagdelijk. Dan is er innerlijke rust.’
Wat is voor jou het ultieme waddengevoel?
‘De tocht met de loodsjol van twintig jaar geleden begon over het Ned/Duits/Deense wad. Een prachtige tocht over en door deze delta. Soms over de zee, dan weer over het wantij, soms ook een riviermonding oversteken. Slapen en droogvallen als het laag water is en varen als het terug komt. Leven met de getijden, niet met de dag en de nacht, dat is het waddengevoel.’
“De kracht van het komende en gaande water, de maanstanden die dat beïnvloeden in een ritme waar alles aan klopt.
Wat zou je absoluut nog eens willen doen of bezoeken op het Wad?
‘Ik heb het allemaal beleefd in een tijd dat er rust was te vinden. Ik hoop dat ‘we’ deze natuur kunnen behouden in de vaart der volkeren. Ik zoek mijn plaatsjes op, op de momenten dat het kan. Als je wat ouder wordt, gaat het onstuimige er soms vanaf, maar het Wad blijft trekken omdat het mooie herinneringen terugbrengt. Nog eens die loodsjol pakken en weer een deeltrip maken is een wens. Hij ligt er klaar voor en in goede conditie.’
Met wie zou je eens een nachtje willen droogvallen op een zandbank?
‘Met de zeehonden, omdat als ze op de bank liggen het buikje rond is, ze veelal rusten en slapen en er dus ook stilte is, de vogels die dan foerageren daar gelaten.’
Voor de ‘landrotten’ onder ons wat extra info over de loodsjol:
Loodsjol: foto www.loodsjol.eu
Ard: ‘Een loodsjol is een moterscheepje dat door het loodswezen van IJmuiden gebruikt werd om de loods aan boord van zeeschip te brengen. En om de loods vervolgens terug te varen naar het loodsschip dat voor anker lag. Onze jol was door een timmerman van het loodswezen omgebouwd tot een schip (7.50m) waarin je kon slapen, oorspronkelijk is dit een open jol, met alleen een spatscherm. Kom daar nu eens om. Hij kon prachtig droogvallen en aan boord een oude 2 cilinder cup-diesel (Engels). Een zacht tokkelen van de motor begeleidde het ruisen van wind en golven. Romantischer kon het niet.’
