Review: buurten in 't Fiskershúske (+ kritische kids!)

Veel over gelezen, nog nooit bezocht. Alle reden om eens een kijkje te nemen in dat Friese ‘dubbeldijkdorp’ met die prachtige naam: Paesens-Moddergat. Hoofddoel: rondneuzen in openluchtmuseum ‘t Fiskershúske. Geflankeerd door twee jeugdige, maar kritische museumbezoekers Fardau (6) en Doutsen (13).

Uitgestrekte weilanden, eeuwenoude terpkerkjes, de dijk aan de einder; de trip naar deze uithoek van het land is al genieten. Moddergat zelf ligt er ook schilderachtig bij. Midden in dit knusse dijkdorpje staan vijf oude vissershuisjes die samen het kleinschalige openluchtmuseum ‘t Fiskershúske vormen.

Museum in een notendop
Het oudste huisje (1794) geeft een beeld van de inrichting van een vissershuisje langs de Waddenkust rond 1850. Een ander huisje toont de stand van zaken in de vroege twintigste eeuw. Huisje ‘de Aek’ huisvest de expositie ‘Vissers van Wad en Gat’, met prachtige scheepsmodellen, vissersgereedschap en info over het reddingwezen. Uiteraard loopt de scheepsramp van Moddergat (1883) waarbij 83 vissers omkwamen als een rode draad door de verhalen.

Belegen diashow
De trip door dit sympathieke openluchtmuseumpje begint iet wat belegen in huisje ‘de Logger’. De negen minuten durende diashow is interessant, maar ver over de houdbaarheidsdatum. Helemaal voor het jongere publiek dat gewend is aan flitsende videoclips van maximaal 3,5 minuut, is het een hele zit. ‘Puntje voor verbetering’ oordeelt het jeugdteam.

Mooi doorkijkje naar de dijk

Speuren met knijperkaart
Maar na het uitzitten van de diashow, slaat het stemmingskompas naar de positieve kant uit. De speurtocht die de kinderen meekrijgen, doet wonderen. De opzet is leuk. Aan de hand van een kaart moeten de jonge toeschouwers voorwerpen en aanwijzingskaartjes zoeken en combineren met de knijpers op de kaart. Wanneer op de knijpers in de juiste volgorde staan, ontstaat er een woord.

Verbazing
Het museum heeft uitstekend begrepen dat ‘positieve beloning’ ook voor de huidige generatie werkt. Een goed ingevulde kaart levert aan het einde van de rit een cadeautje op. Dit is motivatie genoeg om de huisjes grondig te doorzoeken en spelenderwijs met voorwerpen van toen in aanraking te komen. Een radio uit 1950 zorgt voor verbazing bij de iPad-generatie. (‘En waar zit het beeldscherm dan?’) en dat je de was een halve eeuw geleden in een emmer deed, is al even verwonderlijk.

Het harde vissersbestaan in beeld
Voor wie het zonder speurtocht moet doen, valt er eveneens genoeg te zien. Het oudste huisje spreekt tot de verbeelding en brengt het vissersleven en het vissersbestaan van de inwoners van Paesens-Moddergat mooi in beeld. De oude bedstee (wat is ‘ie klein), het keukentje, de klederdracht, de voorwerpen van toen in de vitrines; het brengt het verleden binnen handbereik. Mooie nostalgie, maar net zo goed met oog voor het harde werken en de kwetsbaarheid van de mensen van toen.

Sympathiek en keurig
Verwacht geen museum waar het uren ronddwalen is, waar je wordt verwend met hypermodern audiovisueel spektakel; gewoon nog de geijkte informatiekaartjes achter glas. In een klein uurtje heb je alles wel bekeken. Daarna lekker uitwaaien op de dijk en even stilstaan bij het monument ter nagedachtenis aan de ramp van Moddergat. Kortom, een sympathiek en keurig museum rondom een interessante geschiedenis, gerund door vriendelijke en gedreven vrijwilligers.

Oordeel jeugdteam
Wat het jeugdteam betreft: afgezien van de stoffige diashow is dit museum ‘wel leuk en interessant’. Het formaat van de huisjes, de kleding van de mensen en het poepen op de poepstoel zijn onderwerpen waar de jongste met graagte nog even op terugkomt. (‘Kon je écht niet doorspoelen?’) Er had nog wel een huisje of twee bij mogen staan: ‘dan had die speurtocht nog wat langer kunnen duren.’